Zoals de meeste van jullie wel weten ben ik aan een opleiding fotografie bezig. Zaterdagvoormiddag had ik les, een zeer motiverende les. Ik kwam 's middags thuis en had zin om te fotograferen. Ik had het huis voor mezelf en besloot de keuken nog eens om te bouwen tot een studio. Een van de eindwerk opdrachten voor de les "Product & Publiciteit" is een miniatuur auto fotograferen alsof het een echte wagen is. Modelbouw auto's genoeg in huis dus daar gaan we. Keukentafel in het midden van de woonruimte zodat ik er gemakkelijk kan rondlopen. Wat zwart en wit schuimbord van de zolder halen om als achtergrond en reflectoren te gebruiken. De statiefjes uitplooien en dan eens zien hoe we het gaan aanpakken. Ik had een donkergrijze, bestickerde Mercedes race-wagen, schaal 1/10, ter mijner beschikking. Dus ik wou een low-key foto. Zwarte onder- en achtergrond. Na een uurtje en wat ‘Mac Gyveren’ had ik mijn set-up klaar staan.
De "keukentafel" set-up.
Dan komt “De lichtdans”. Mijn favoriete stukje van het proces. Het onderwerp plaatsen en je licht op de mooiste manier erop laten vallen. Voor het eerst in een dik uur en half druk ik de ontspanner in. Dan volgt een uurtje van onderwerp millimetertje of twee naar hier, softbox een centimetertje naar daar, camera wat lager, achtergrond wat verder naar achteren, tot ik net die beelden heb waar ik in postproces mee verder kan. Snel nog even een fotootje voor de blog en dan opruimen voor het vrouwtje thuis komt en een hartaanval krijgt… Dan nog een uurtje of twee in post-proces aan het beeld werken en voila. Naar mijn bescheiden mening best wel een mooi beeld. In een kleine vier en half uur van idee naar resultaat. Ja ik geef het toe, ik was best wel fier op mezelf. *blink*
Het Resultaat...
De dag erna kreeg ik mijn beste maat over de vloer en wacht geen minuut om ‘m het resultaat van de shoot van gisteren onder zijn neus te duwen. Hij bekijkt het vluchtig en antwoord “mja, mooi. Hoe is ’t op ’t werk?...” Een beetje van mijn melk leg ik ‘m uit hoeveel werk ik eraan gehad heb en dat het een schaalmodel is en dergelijke. Antwoord “Oh, voor mij is da een foto van een auto…”. *slik*
Zijn wij, als gewone burgers, die de hele dag overladen worden door een stortvloed van beelden, gaande van uiterst lelijk tot adembenemend mooi, in de mobiele en uitgezonden media, reclame langs de weg en in etalages, zo verstomd zodat we niet meer in staat zijn om een mooi beeld van een snapshot te onderscheiden?
Nee, gelukkig niet. In dit voorbeeld had het meer met de persoon te maken dan met de foto. Voor hem is de Mona Lisa een tekening van een vrouw…
Maar het heeft me wel opnieuw gemotiveerd om nog meer en betere beelden te maken om zo de kloof tussen de snapshots en de mooie beelden zo groot mogelijk te houden. Hopende ooit een foto te maken die de mensen ,die toch zouden verstomd raken door de overvloed, weer wakker schud.
Dus hoe dan ook, laat je door niets of niemand het gedacht opdringen dat je het niet kan of het niet in de vingers hebt, er geen talent voor hebt… Als jij het graag doet, maar dan echt met volle teugen geniet van elk moment dat je met fotografie bezig bent dan garandeer ik je dat je vroeg of laat mooie, adembenemende beelden zult maken.
Althans, dat houd ik mezelf voor…
Raf