Ik krijg regelmatig de vraag van waar mijn interesse voor fotografie komt. Dat heeft me aan het denken gezet...
Ik herinner me dat ik als jongetje van een jaar of acht de camera, een oude Kodak Ektra, van mijn vader vond op een van mijn "schattenjachten" door het huis.
Kodak Ektra 22-EF
Op het moment dat ik het ding in mijn handen nam was ik eigenlijk al verkocht. De manier waarop je de film doorspoelde, het afdrukken van de sluiter-knop, voelen hoe het mechanisme vanbinnen werkte, hoe de 'vervormde' wereld er uitzag door de zoeker... Tot op vandaag herinner ik het mij tot in het kleinste detail. Ik kon het niet laten het cameraatje op alles te richten dat mij mooi of speciaal leek. Af en toe kreeg ik van mijn vader een rolletje, 't was eigenlijk meer een cassette, film voor in het toestelletje. Dat gebeurde meestal wanneer we op vakantie gingen of een uitstap maakte. Ik keek meer naar die momenten uit dan een 'normaal' kind van die leeftijd uitkeek naar kerstmis of Sinterklaas. Wetende dat ik een paar weken nadat we terug thuis waren mijn eigen echte foto's in handen zou hebben... pfff, door het dolle heen!
Een paar jaar later kreeg ik van mijn grootmoeder een tweede hands Canon met een 24-70mm objectief. Het enige wat me tegenhield om me voor 100% op fotografie te storten waren de hoge kosten voor ontwikkeling. Zelf ontwikkelen in een donkere kamer zou ook een te hoge investering zijn, zo werd mij verteld. Thans kon ik het "fotograferen" niet laten. Ik vertrok dan maar met mijn camera, zonder film, richting Ardennen of de kust om foto's te gaan maken... *Klik*, en dan het beeld zolang mogelijk vast houden in gedachte... Natuurlijk begint dat na een tijdje ook te vervelen en fotografie schoof als maar meer naar de achtergrond omdat ik geen eindproduct had, geen resultaat..
Bij het opkomen van de digitale camera's en digitale ontwikkeling flakkerde de passie weer op en dit keer was ik voorgoed vertrokken. Ik kocht een jaar of vijftien geleden mijn eerste digitale reflex camera en heb het sindsdien niet meer kunnen laten. De passie werd groter en groeide uit tot een ware verslaving. De drang om als maar betere, mooiere, sprekende beelden te maken zette mij uiteindelijk terug achter de schoolbanken. In september begin ik aan het laatste jaar van een drie jaar durende opleiding die ik volg bij Syntra Hasselt tot fotograaf. Hierna zal ik mijn best doen om mensen en bedrijven die het willen te voorzien van de beste fotografie waartoe ik in staat ben. Dit om mijn 'passie' te bekostigen maar vooral voor mezelf. Het moment dat ik mijn beelden aan andere laat zien en merk dat zij emotioneel geraakt worden op een of andere manier door het beeld dat ze voor hen hebben...
Dát is het, daar doe ik het voor... Dat is de verslaving...
Dus het antwoord op de vraag, waarom ik fotografeer?
Omdat ik niet anders kan!
Raf